Met z’n allen zijn we aan het zoeken hoe het werkt in de nieuwe economie, we willen graag delen vanuit ons GOUD, onze ziel, onze bijdrage op deze wereld. Een groot deel van de spiriwiri gemeenschap vindt stellig dat je dan geen geld mag vragen, want de gaven zijn door de Godin en God geschonken.
Mensen die mij kennen, weten dat ik het daar totaal niet mee eens ben omdat overvloed iets is dat stroomt, dat je eerst je eigen beker vol MOET hebben om vanuit daar gul te delen. Vanuit een lege beker is er weinig te delen. Het is zelfs zo dat geen geld vragen je karmisch niet echt helpt. Daar over een andere keer.
Donatiepot is vrije gift, of toch niet…Sommige mensen laten de waardebepaling aan de klant over. Soms staat er een ‘donatiepot’ na afloop en het woord donatie (schenking, gift) zorgt er al voor dat het meestal niet boven de 5 euro komt. Ik ken genoeg vrouwen die teleurgesteld zijn over de inhoud van de donatiepot na een prachtige geleide vrouwencirkel. Tsja, vraag dan een goed bedrag in plaats van een (vrijwillige!) donatie.
Overigens doe ik ook veel gratis hoor, wanneer het voor mij klopt.
Waardebepaling achteraf… wie bepaalt?Anderen kiezen voor waardebepaling achteraf. Je mag na de geleverde dienst betalen voor dat wat het jou waard is. Of een geldbedrag geven voor een product waarbij jij als klant bepaalt wat het waard is.
Nu kan ik wel omgaan met die donatiepot (maximaal 10 euro!), maar waardebepaling achteraf is voor mij zo niet kloppend en altijd een worsteling. Ik ga er dus nooit mee akkoord. Want wat is waarde?
Ik heb sessies ondergaan van minder dan 20 minuten bij mijn ‘Tangoleraar in Leven en Liefde’ die werkelijk onbetaalbaar waren omdat ze me vrij maakten en in me kracht zetten. Wat betaal ik dan? € 20.000? € 100.000? Of gewoon die € 80, = die hij vraagt en die ik graag betaal. Anderen gaan niet naar hem toe omdat € 80, = belachelijk hoog zou zijn voor 20 minuten. (ik ben alleen maar blij dat het zo snel kan! Zelf geef ik ook diepgaande sessies van een half uur).
Sessies bij tovenaars, energetische masseurs, heksen, natuurgeneeskundigen, … ze zijn voor mij allemaal van onschatbare waarde. Niet uit te drukken in geld en wat betaal ik graag en met liefde hun factuur.
Op Lorelei heb ik het voor eerst ‘gedaan’, mijn waarde gegeven voor iets wat ik mooi vond, een engelachtige pop. Niet omdat ik het wilde, maar omdat de maakster pertinent weigerde haar prijs aan te geven. ‘Ga maar voelen welke waarde dit voor jou heeft, dan is het voor jou. Ik wil echt graag dat ze met jou mee gaat. Je hebt het zo zwaar gehad dit jaar. Fijn dat ik bij kan dragen.’
Ik sputterde hard tegen, maar ik voelde ook hoe spannend ik het vond om zelf een bedrag te noemen. Dus misschien had ik hier nog ergens een blokkade op? Nog niet zo lang geleden betaalde ik meestal meer dan de vraagprijs omdat ik het meer waard vond dan iemand durfde te vragen. Zo nam ik de verantwoordelijkheid voor de schaarste van de ander over en plaatste ik mezelf in de reddersrol en vulde hier uiteindelijk mijn eigen ‘gat’ mee. Dat doe ik dus niet meer. Ieder haar eigen verantwoordelijkheid. Al noem ik wel altijd nog als ikhet te laag vind (ik noem geen namen,).
Daar bij die kraam, nam ik de uitdaging aan. Op een stil plekje ben ik gaan zitten en gaan voelen. ‘Twintig euro’, kwam naar boven. Dat vond ik weinig, dus dacht minimaal € 30 euro te bieden. Nee… 20 euro klonk het streng.
Terug bij de kraam: ik geef je 20 euro, hoe is dat voor jou? Nou… fronste ze. ik vind het echt op het randje. Huh… Ik stuiterde er echt van terug. Ik had zo zorgvuldig gevoeld. ‘Je zei toch dat ik het mocht bepalen? Dat klopt dus niet, zeg dat dan ook niet.’ Ik voelde me echt geraakt en ook boos. ‘Het is als een dans, zei ze. ‘En je bent de eerste die boos reageert, zei zij, ook geraakt. Wat nou een dans…. Zeg dan dat we in een onderhandeling zitten, dat het een handjeklap is.
Neem het dan maar mee voor 20 euro…
Laat dan maar zitten, zei ik en dacht nog iets sterkers.
Terwijl ik weg liep, wasik echt pissed. Tot ik de Zwarte Madonna (thema van Lorelei) hoorde grinniken. Twintig euro en niet hoger. Ook dit ging niet om een geldbedrag, dit ging over voor je waarde staan. Voor mij dat ik echt nooit meer de schaarste van een ander opvul en niet meer meega in een waardebepaling achteraf, omdat het voor mij niet klopt. Wat haar les is, weet ik ook, maar dat is aan haar.
Ik gids wel graag ondernemers naar hun waarde en dat ze daar voor staan.
Sta voor jouw waarde, wees waardevol en je wordt onbetaalbaar en toch te betalen voor iedereen die jou op waarde schat.
Delen is vermenigvuldigen... Graag!
