November is de maand van het mysterie, van het niet-weten, van het niet willen (be-)grijpen. Elke cyclus weer komt er een november om je van al je illusies te ontdoen en alle controlemechanismen onder jou uit te schoppen. Als Schorpioen en Gele Krijger smul ik daarvan. Diep de donkerte in om vragen te stellen over het bestaande, nieuwe waarheden op te halen en niets als waarheid vast te pakken. Overigens houd ik wel graag de controle, dus dat is dan wel weer een dingetje bij mij.
We zitten in een collectief november. Er zijn zoveel nieuwe cycli die afronden en nieuwe die starten. Een 26.000 jaar cyclus van de Maya’s, 6800 jaar patriarchaat wordt afgerond, 2000 jaar de vissen cyclus en de start van het tijdperk van Aquarius.
Chaos en niet weten
Alle cycli starten met een tijd van mysterie van het vrouwelijke. Vormeloos, het walvissenveld. Daar waar chaos is en orde nog niet verschijnt. Chaos is overigens een Grieks woord wat betekent: alles is er al. – het is alleen nog niet geordend –
Voor de eerste keer in de geschiedenis wéten wij het niet, weet niemand welke stap te nemen, keuzes te maken. Voor de eerste keer in de geschiedenis zijn wij multidimensionale wezens die het oude weten herinneren én kunnen creëren vanuit het bewustzijn en frequentie van de Nieuwe Aarde.
Wat we kennen is tot slaaf gemaakt worden
Wat we kennen is buigen voor een hogere macht buiten ons
Wat we kennen is zelf bij de elite horen en onze macht misbruiken
Wat we kennen is ten strijde trekken, oorlog inzetten voor het ‘goede’
Hier hebben we ‘nee’ tegen gezegd.
Maar hoe dat moet? Niet ten strijde trekken, niet in het verzet gaan, niet je andere wang toekeren, niet …
We weten het niet. En echt de wezens in de andere dimensies weten het ook niet. Merlijn zet zijn tovenaarsmuts af en doet zijn mantel uit en staat als een oude naakte man voor mij. Hij reikt mij de hand en vraagt om het samen te doen. Man en vrouw in welke dimensie dan ook.Ik zie vrouwen van de brandstapel afstappen, mannen hun schild en harnas neerleggen, priesters en priesteressen hun kleden in hun tempels achterlaten en elkaar naakt en kwetsbaar ontmoeten op een groot mistig veld.
Samen met de draken, die tot nu toe ook gevangenschap of strijd kenden
Samen met de elfen, die hun vleugels verloren door verraad
Samen met de trollen die al hun hele bestaan weggejaagd zijn voor het mooie werk dat zij doen
Samen met de reuzen die uit hun verdoving ontwaken en langzaam weer levend worden
Samen met de dieren op aarde die hun boodschappen aan ons vertellen
Samen met al die mensen die ook niet weten hoe
Want dit is de sleutel naar wijsheid. Niet weten hoe en buigen voor het grote mysterie.
Niet weten hoe en daar blijven waar je nu bent. Bij al je gevoelens, emoties, angsten, boosheid en verdriet.
Niet weten hoe en elke keer weer een individuele keuze voor liefde maken.
Ergens diep daaronder voel ik een vreugde die niet te verklaren is, een nieuwsgierigheid naar hoe verder, een zucht naar avontuur, een innerlijke kracht die niet klopt met wat de buitenwereld mij vertelt.
We walk eachother home, in alle dimensies in de nieuwe tijd, op de nieuwe aarde bouwen we de Nieuwe Wereld.
Fijn dat jij er bent.
Delen is vermenigvuldigen... Graag!
Elke keer als ik je lees tref je mijn ziele snaar. Ik kan daar helemaal niets aan toevoegen. Ik wil je dus weer bedanken voor je scherpe liefdevolle wijze pen.
ah, beetje laat, maar toch nog heel erg bedankt!
Spot on, Arianne. Wat is het soms moeilijk om gewoon te blijven en niet te vechten..en het wel en niet te weten tegelijkertijd. En wat is het fijn om door mijn ‘mooie dingen maken’ elke keer weer terug te komen bij de stroom. De stroom die leven heet en waar ik vanzelfsprekend in kan zijn en ‘mijn ding doen’. Te weten dat dat in mij zit, die bron en die er dus altijd is en ik me steeds meer verbonden voel met alles eromheen. Vanzelf 🙂
oooh, zo moeilijk soms. En soms is de stroom van het leven ook stilvallend en dat is dan ook de stroom volgen. Vanzelf ; )
Vind het altijd interessant en fijn om je emails te lezen arianne..
Groetjes van resi
Wat is dit mooi om te lezen. Ik voel onder dit alles ook een hele diepe vreugde en iets onbegrijpelijks moois
Ah, ik lees je nu pas. Ja, echt he? Dat we eerst ‘door’ het mysterie heen mogen, los laten en onzekerheid om vreugde te ontmoeten. Het is al weer twee maanden later dat ik dit schrijf, hoop dat jij al met je voeten in de vreugde staat.