Taai, doods en en een waterijsje…

Natuurlijk was het hier allemaal wel even heel erg veel hier. Waterschade, zeg maar overstroming… gedoe, frustratie en weer stilgezet. Overprikkeld en overspannen.

Natuurlijk weet ik dat aan mijn uiterlijke omstandigheden… na twee jaar buffelen, veerkrachtig zijn, geen eigen plek hebben, tegenslagen… logisch dat ik niet zo lekker in mijn vel zat. Ik snak naar ‘normaal’.

Nu ik aan het zakken ben, appje krijg van een vriendin dat het ‘ruk’ is, en van een ander die haar angst met mij deelt, de zomer evaluatie van mijn ondernemers lees, weet ik…

Natuurlijk is het collectief, gaan we weer eens door diepe lagen heen om onze ziel te zuiveren en nog meer ons wezen te kunnen belichamen. Omdat dit wezenlijk werk is, dat wat we ‘te doen’ hebben om weer een sprong te maken in bewustzijn en vreugde.

Vreugde? Uhm… waar dan? Waar is de vreugde wanneer ik paniek voel, projecteer, om me heen sla, depressief op bed lig of gewoon helemaal niets voel?

Oh jaaaaa, denk en voel ik als ik een astrologische duiding zie.  Wanneer Lilith en Mars samenkomen, Cheiron aangeraakt wordt, Aries vooroploopt (of zoiets), worden we weer eens daar gebracht waar er nog wat modder zit waar die mooie lotus uit kan groeien.

Tel de collectieve energie erbij op van angstige mensen die bang zijn voor de Heilige Corona. Plus de energie van angstige mensen die bang zijn voor een dictatoriale staat. Plus de energie van hele boze mensen die zich verzetten tegen heel veel zaken. Plus de boze energie van boze mensen die boos zijn op angstige mensen en vice versa…

En last but not least… die 33 graden doet de meesten ook niet goed, mijn thermostaat is flink ontregeld en ben niet vooruit te branden.

Gister herinnerde ik me opeens dat ik me verlicht zou weten als ik tijdens zo’n f*ck periode me zou realiseren dat dit er bij hoort.

Gister was zo’n dag. Ik realiseerde het me… oh ja… dit is weer ten dienste van nog dieper reïncarneren, nog meer in contact met diegene die ik al was en nu ook hier mag leven. Dit is zakken in lagere frequenties, niet in de zin van ‘minder’, maar omdat dat lagere taai kan zijn en rommelig en niet perfect en wel natuurlijk en nodig en aards.

De hitte zorgt ook nog een keertje voor een fijne slow verbranding van alles dat weg mag.

Waarom ik dit deel?

Omdat het collectief is.

Het heeft niets met jou te maken en álles met jou te maken.

Hang in there, lig onder een boom waar nog net een briesje is. Geef een knipoog aan alle natuurwezens om je heen, steek een tong uit naar jouw ‘team’ in andere dimensies die het maar makkelijk hebben daarboven en voel eens hoe giga moedig het is dat je überhaupt nu op aarde leeft.

Sabbel aan je waterijsje, volg de zwaluwen in de lucht. Voel je lijf en weet dat het overwaait.

Alles…

en dat jij overblijft. In jouw essentie.

Welkom!

Delen is vermenigvuldigen... Graag!
Facebooktwitterlinkedinmail

6 gedachten aan “Taai, doods en en een waterijsje…”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *