Voel jij het ook? Dat je helemaal tot op het puntje ‘kaal’ gemaakt wordt? Dat er nog ‘even’ messen geplant worden, daar waar het echt heel (heel!) erg pijn doet?
En dat je dan niet verdwijnt, maar dat je het voelt… de pijn, de bevriezing, het terugtrekken, de oude patronen… Maar dat je daar niet in stapt en gewoon blijft voelen? ‘Gewoon’ blijft ademhalen en dat je dan je moeheid ontmoet van al die jaren, om juist van dit gevoel weg te gaan?
Dat je in dit moment onder en in die pijn, jouw kracht en rust vindt?
Jouw kracht, jouw liefde, jouw zijn van waaruit jij jouw leven mag leiden.
Met dank aan al die mensen die ons verlaten en verraden, ons als projectiescherm gebruiken, wortels die afgebroken worden, werk wat niet meer werkt. Verleidingen om het anders te doen, mee te gaan met die ander, jezelf weg te geven, klein te maken…
En dat ‘gewoon’ niet meer te doen.
Om deze week de eerste sneeuwklokjes te zien die juist bloeien in de vrieskou, teer en krachtig tegelijk.
Moeder Aarde fluistert… rust maar liefje terwijl het nieuwe in je groeit. Vol met nieuw leven, beloftes van vreugde en overvloed. Als een hoogzwangere vrouw. Bijna uitgerekend en nog vol verwachting.
Rust nog maar bij deze afnemende maan, de lente is bijna daar.
Delen is vermenigvuldigen... Graag!
Spot on!
Zo eerlijk.
Dank je wel.
Dank Sybe.
Ja, heel herkenbaar, dank je.
Dank!