Er is een vrouwelijke advocaat in België die zich hard maakt om complimenten op het werk van man naar vrouw te verbieden. Sterk grensoverschrijdend! Dit kan echt niet meer, vindt zij.
Donderdag ging ik naar mijn leuke organisatieklus in Den Haag. Achter het pand heb ik een hele fijne koffieplek ontdekt. Het wordt gerund door een Italiaanse familie en als ik binnenkom word ik zonnig begroet door twee jonge knappe Italianen. Bongiorno, Ciao, wat mag ik voor je doen? Cappuccino natuurlijk.
Er komt een vrouw van rond de dertig binnen; korte rok, mooi jasje. Ook Italiaans en ze kennen elkaar. Beide mannen staan met hun mond open en in het snelle Italiaans stromen de complimenten uit hun mond. Ze bekijken verrukt haar rok, haar panty en blijkbaar nieuw jasje. Ze knikken enthousiast en kunnen niet stoppen met vertellen hoe mooi zij is. Zij ontvangt het glimlachend. Ik word er blij van en sta te genieten van zoveel gulheid en delen.
Zij ontvangt het … glimlachend. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En dat is het ook. De man eert het vrouwelijke en de vrouw geeft zich hier aan over. Het is een onschuldig eren, vol liefde. De manier waarop zij mij een cappucino inschenken gaat met dezelfde liefde. Ik voel me gezien. Ja, ook als vrouw al wordt er niets in woorden gezegd hierover.
Mijn vader kon dat ook zo goed, vrouwen zien. Oprechte echte complimenten geven en vrouwen konden het ontvangen, al stond ik daar wat ongemakkelijk bij als dochter. Mijn zoon, toen een jaar of 10, kwam eens enthousiast thuis van opa. ‘Opa flirt nóg met de cassieres mam!’ Mijn lief doet het ook, hij kan helemaal vervuld zijn van een mooie vrouw, mooie ogen, mooie glimlach en hij vertelt het de vrouwen ook. Gemeend, recht uit zijn hart. Ook waar ik bij sta en ik zie de liefde stromen.
Het jaar dat ik in Spanje woonde heeft dit gevoel zo versterkt. Mezelf mooi voelen als vrouw, weerspiegeld in de ogen van de mannen. ‘Ola Guapa’. Zonder claim, zonder dat ik iets hoefde te doen. Alleen maar ontvangen met een glimlach.
‘s Avonds delen we erover. Rens bevestigt dat het pas grensoverschrijdend is als er een seksuele claim bij komt, een behoeftigheid, een geilheid waar de vrouw niets mee wil of kan, behalve zich ongemakkelijk voelen. Als vrouw voel ik overigens direct als die onderstroom er is.
Zullen we niet te krampachtig gaan doen? Dat we elkaar gewoon mooi mogen vinden? Dat vrouwen dat met open hart ontvangen en daarmee ook weer de man eren? Een lemniscaat van mannelijk en vrouwelijk, stromend in de liefde?
Van man naar vrouw, van vrouw naar man, van man naar man en van vrouw naar vrouw.
Gewoon, bij alledaagse dingen..
Delen is vermenigvuldigen... Graag!
