Over die tussentijd, onzekerheid en liefde.

Hoe hard heb ik gewerkt om mijn oude leven achter mij te laten. Het leven van zakelijk succes hebben, maar niet uit de kast durven komen met mijn hooggevoeligheid en connecties met zo’n 40 dimensies, chronisch ziek zijn en elke dag pijn hebben, in en uit het ziekenhuis, zonder levensenergie de dag doorkomen, elke dag in zwaarte opstaan, geen idee wat levensvreugde was, al was ik vrolijk en vol humor. En niemand die het aan mij zag en aan niemand die ik het liet zien. Arianne was een zondagskind.

Gesprongen ben ik … uit mijn huwelijk… uit mijn ziekte … uit het bedrijfsleven … uit vele vriendschappen. Om thuis te komen bij mezelf, bij mijn lief, bij hooguit twee of drie dierbare vrienden. Om echt mijn missie te leven, om echt mijn waarheid te durven spreken, om echt en rauw en dat te doen waartoe ik gedreven word. Te leven wie ik ben.

En terwijl ik 1,5 jaar geleden nauwelijks de berg op kon naar mijn Vision Quest en doodziek er weer af kwam, stap ik nu stevig door in Portugal naar het hoogste topje van de berg. Genietend van mijn longen die hijgen, het zweet dat over mijn lijf gutst, van mijn lief die naast mij loopt en sinaasappels (‘zoals God ze bedoeld heeft’) voor mij pelt.

Ik ben gezond, steeds vitaler, ik ben vreugde, ik ben thuis, ik voel en ben Tovervloed.

Toch?

Wat is het dan dat ik deze week een diepe diepe onzekerheid tegen kom die ik niet wil voelen, mijn zonnevlecht geknepen, hard en pijnlijk, een mokkende boosheid die ik mezelf niet wil toegeven. Mezelf veroordeel omdat mijn onderneming niet hard genoeg stroomt, dat de retreat niet snel genoeg vol komt, dat ik mijn boek af moet schrijven, maar geen inspiratie heb, in mijn hoofd zit. Hoe meer ik vind dat ik dingen moet doen, hoe vaster ik op mijn stoel kom te zitten.

Dankbaar voor de Volle Maan ceremonie waarbij ik weer diep naar binnen duik en mijn kleinheid voel, mijn niet-weten, zo willen vertrouwen, maar niet weten hoe.

Dan fluistert de bron mij toe:

‘Ik vraag je de inkt lief te hebben voordat er woorden zijn,

ik vraag je het zaadje te eren voordat de bloem in volle bloei is

ik vraag je de bloesem te koesteren voordat de vrucht verschijnt

ik vraag je je idee te vieren voordat het in vorm is

Ik vraag je het leven lief te hebben in al haar verschijningsvormen.

Koester je wensen en blaas met liefde de pluisjes de wereld in. Houd je niet bezig waar ze landen, maar geniet van het schouwspel, in het NU.’

In een gesprek met Kinga Sidor, met wie ik de retreat samen geef, vinden we elkaar op die laag. De angst dat na al dat harde werken, dat loslaten, die moed om te springen dat er dan geen bodem is, geen thuis is, geen succes, dat het (dit leven weer) niet lukt.

Samen zakken we dieper en voelen dat het hier over gaat, over hier landen, over hier mogen zijn. Met alle onzekerheid en al het worstelen in de modder. Dat als we hier durven te zijn in plaats van er over heen te stappen en te manifesteren vanuit wilskracht (wat toch niet lukt…) dat het dan zacht wordt en liefdevol en vol vreugde…

Het gaat er niet om om ‘daar’ te zijn (of je het nu over 5d hebt, of over manifestatie, of over nog meer tovervloed). Het gaat er om om ‘hier’ te zijn, in liefde. Het is dan geen tussentijd, maar ‘gewoon’ tijd die geleefd, gevoeld en geliefd mag worden.

Kom je met ons mee onderzoeken en creëren in de week van 28 mei tijdens de Duende retreat…Leef je bestemming?

Jouw waarheid, jouw leven, jouw licht laten schijnen?

Delen is vermenigvuldigen... Graag!