Als je vader niet aanwezig was (misschien wel fysiek, maar niet in energie), trek je een man aan die ook niet aanwezig is. En als je een dominante moeder hebt gehad, trek je een vrouw aan die dominant is. Verwaarloosde je vader je emotioneel, dan beland je op de bank met een man die jou emotioneel niet kunt voeden, etcetera, etcetera…
Het leven dient je hier in. Het levert je Geliefden waarbij jij kunt helen. We hebben de ander nodig om onze kwetsuren naar het licht te brengen en van daaruit voor liefde te kiezen. Om uiteindelijk alles te leven, in vrijheid en liefde. Iedereen in jouw leven is een spiegel om je heel te maken, je de weg naar liefde te wijzen, maar jouw intieme partner is daar de allergrootste in.
Wanneer jij je echt committeert aan een Geliefde ontstaat er een derde identiteit, die van de relatie. Het wordt een voertuig die jullie beide dienen, dat ervoor zorgt dat jullie die delen loslaten die je niet bent en worden wie je wel bent. Dat voertuig is de veilige bedding van jullie liefde. Liefde, lol, aantrekkingskracht, samen willen zijn. Van daaruit kun je samen helen en vliegen. Om uiteindelijk meer van jezelf te worden.
Mijn vader was een wijze en liefdevolle man. En mijn vader had veel boosheid in zich, gemarteld door de Duitsers, emoties weggestopt, kon hij flink driftig worden als ik ‘out of the box’ reageerde. En dat deed ik wel heel regelmatig ; ). Ik kreeg dan klappen. Niet stelselmatig, altijd onverwachts als ik volop aan het spelen was. Vanaf mijn peutertijd zit er stress in mij, onder andere door mijn vaders gedrag.
Niet raar dat ik mannen uitkies met veel (verstopte) boosheid in zich. De man waar ik mee trouwde op mijn 28e had zijn boosheid zo ver weggestopt dat hij volledig veilig voor me was. En als hij even in zijn mannenkracht stond, beet ik zelfstandig zijn ballen er af ; ). Uiteindelijk heb ik hem verlaten omdat de liefde niet meer stroomde, omdat hij niet genoeg ‘man’ was. Ja, duh… Het leven wilde dat ik dit deel zou helen, met hem lukte dit niet, dus het was goed dat ik verder ging.
Nu heb ik 7 jaar een relatie. Mijn Grote Liefde, waarmee ik alles aanga. En hij met mij, want dat is een voorwaarde als je samen deze helende reis maakt. Je moet er beide voor gaan.
Juist in deze diepe bedding van liefde, kon ik eindelijk mijn vaderwond delen. Niet omdat hij geen boosheid in zich had, juist niet. Hij triggerde eerst mijn angst voor zijn kracht en onderhuidse agressie. Ik kromp ineen als hij zijn stem verhief. Zorgde ervoor hem niet boos te maken. En toen dat geheeld werd, kwam mijn Kali tevoorschijn. Nooit, nooit, nooit meer bang zijn. Sodeflikker op. Pizzadozen, theekopjes vlogen af en toe door de kamer. En hij bleef staan, bood mij de veiligheid om dit proces door te gaan.
Nu is mijn angst en boosheid voor het grootste gedeelte weg en kan ik steeds meer vanuit liefde reageren. Niet alleen in relatie met hem, maar ook met anderen. En hij heeft zijn boosheid geheeld. Juist met mij, ik triggerde hem als zijn moeder, die altijd commentaar had op wie hij was. Zo interpreteerde hij opmerkingen van mij als aanvallen, waardoor hij boos werd. Voor hem was dat helend, want dat had hij vroeger nooit kunnen zijn, dat was heel gevaarlijk toen. Zie hier het kringetje rond ; )
Marianne Williamson zegt het zo mooi. ‘Wij mensen hebben maar 1 vleugel en je kunt daar hoog mee komen. Maar om echt de hemel te bereiken, heb je de ander nodig, om samen te helen en samen te vliegen. (en neeeeee… ik pleit hier niet dat alle singles relaties moeten aangaan….)
Je kunt van relatie wisselen, maar jouw wonden zijn jouw wonden die de ander spiegelt. Hiermee zeg ik niet dat je in een relatie moet blijven die niet goed voor je is. Ook keuzes om er uit te stappen en het patroon niet meer te herhalen, kan een helende keuze zijn. Roepen dat het de schuld van de ander is, wijzen naar mannen die het vaak toch maar weer fout doen, verankert je patroon alleen maar.
Delen is vermenigvuldigen... Graag!
