Commitment in de liefde

Na zeven jaar samenzijn vroeg mijn lief mij met hem te trouwen. Op de meest romantische plek ever. In een zwoele nacht in Frankrijk, onder de Volle Maan, een uil boven ons zwevend, ging hij op zijn knieën. En vanuit het diepst van mijn tenen, voelde ik NEEEEEE! Mijn hoofd tolde alle kanten op. Dit kan ik niet maken, waarom zeg ik ‘nee’, ik hou toch van hem, wat gebeurt hier? Dus hakkelde ik iets van, dat mijn moeder net was overleden, dat het teveel was nu, dat mijn hart vol rouw zat, dat ik met een open hart mijn ‘Ja’ wilde geven… Hij hakkelde terug … dat we ook geen types zijn om te trouwen…

Bindingsangst

Het onderwerp werd niet meer aangesneden, maar in mij werkte het elke dag door. Waarom wilde ik niet? Waar kwam die paniekerige NEEEE vandaan? In dat onderzoek plopte één voor één pijnlijke bindingsangsten op. ‘Mannen blijven alleen als ik mezelf weggeef, als ik echt mezelf ben, gaan ze toch weg.’ ‘Ik heb heel veel ruimte nodig en wil niet meer inleveren.’ En de grootste overkoepelende: ‘uiteindelijk moet ik het toch alleen doen.’ Een overtuiging die gegrift zat in mijn hart zat en familiesysteem… Overigens was ik al getrouwd geweest en dat was niet echt als een sprookje geëindigd. En misschien voelde ik daar ook wel een ‘nee’, maar zei ik ‘ja’.

Dat najaar zakte ik dieper en dieper in mijn allergrootste angst voor intimiteit. Om echt naakt te zijn bij iemand die zoveel van mij houdt. Om alles te laten zien en de diepte in te gaan, een diepte waar ik nog nooit geweest was en voelde als een afgrijselijke afgrond… die toch trok. En hij bleef, waar ik ook was met al mijn angsten. Helemaal op de bodem, ontdaan van al mijn afweermechanismen, voelde ik een ‘ja’. Een bibberig, nog steeds bang, maar toch een volmondig ‘ja’. Of ik nu mijn hart open had, of het stroomde of dicht zat, ondersteboven of omgekeerd, vol met rauwe rouw, ik houd van hem. Bij en met hem word ik mezelf, dankzij hem mag ik alles voelen en helen dat ik tegen kom. Met hem is het leven nog leuker en lolliger. Hij is mijn man.

Omdat ik wel voelde dat zijn aanzoek een uiterste houdbaarheidsdatum had, heb ik op oudjaar verlegen gevraagd of zijn aanzoek nog gold en dat mijn antwoord ‘ja’ was. Hoe liefdevol werd dat ontvangen.

Verlatingsangst

Vanaf 1 januari kreeg ik verschrikkelijke nachtmerries. Dat hij dood ging, een ongeluk kreeg, verdronk, vermoord werd… Uitgewrongen en in tranen werd ik telkens wakker. Elke keer zei ik tegen hem: ik wil wel met je trouwen, maar dan mag je niet dood gaan… Nee schat, grinnikte hij dan, dat zal ik niet doen…

Poehee, daarom vind ik bindingsangsten een stuk beter te hanteren dan verlatingsangsten. Bij de eerste sta ik nog aan het stuur, bij verlatingsangst ben ik volledig machteloos en overgeleverd aan het leven dat het toch niet goed met me voor heeft. Na een tijd zakte ik hier door heen en kwam ik in mijn onderbuik, mijn baarmoeder, waar ik een ongelooflijke rust ervoer. Ja, al ga je dood, al verlaat je me, al brengt het leven mij iets anders… ik wil me met jou verbinden, volledig, een commitment aangaan. Jij bent mijn man.

Nu zijn we bijna een jaar getrouwd en mijn commitment aan de liefde met hem zorgde ervoor dat ik geen achterdeurtjes meer had. Ik was me er niet eens van bewust dat ik altijd achterdeurtjes open had staan, om snel weg te glippen als het teveel werd, om me achter te verstoppen als het wel erg intiem was, om heel hard te roepen dat ik de achterdeur ging nemen. Nu is het een gladde wand die mij liefdevol uitnodigt ‘hier’ te blijven. Er is geen andere weg, we doen het samen ‘hier’. In onze grootste ruzies (oh ja, er is nog steeds veel vuur ; ) blijven we en gaan het aan. De ‘arena’ is veilig geworden. Wat een rust geeft dat. Daar waar we samen kunnen zijn, van elkaar houden en ik me steeds meer kan openen voor deze diepe intimiteit. En elke keer als we de uitnodiging van heling aannemen, biedt onze relatie nog meer diepte om te openen en wordt de basis nog meer vreugdevol. Het voelt als oneindig.

Zolang de liefde ons verbindt

In onze geloften hebben wij trouw gezworen aan onszelf, om vanuit die trouw te trouwen met elkaar. Niet ‘tot de dood ons scheidt’, maar ‘zolang de liefde ons verbindt’. Dat voelt voor ons eigenlijk tot ver voor en na de dood…

We leven ons commitment aan onszelf en vanuit daar zijn wij toegewijd aan de relatie en het pad van waarheid van de ander. We hebben dan ook geen afspraken, geen ongeschreven regels. Alles dat we tegenkomen in ons leven en effect heeft op ons, wordt in de relatie gebracht. We weten niet wat het leven brengt en leven de onzekerheid vanuit deze veiligheid. In vertrouwen. Dat maakt het leven met mijn lief intens, zo liefdevol en levend. Nooit eerder heb ik gevoeld hoe een commitment in de liefde volkomen vrij is.

Dit najaar gaan we samenwonen, jaaaa we doen het ‘slow’ ; ) En er is geen angst, er is rust en vreugde. Het enige dat we tegenkomen zijn voorbereidende samenwoonruzietjes, over scheef afgesneden kazen en onderbroeken op de grond…

Ik heb er zin in, hij ook.

Lees hier meer over commitment: over Commitment, vrijblijvendheid en vrijheid

En hier over ons: A love story

Delen is vermenigvuldigen... Graag!