Een klant, inmiddels met pensioen vertelde dat hij ooit in een commune leefde.
Hij was vader van een jong gezin en ze aten superstreng, rechtsdraaiend macrobiotisch. Naar eigen zeggen waren ze flink ongezond, ingevallen wangen, zuur uiterlijk en er super van overtuigd dat ze het goede deden.
Op een dag in 1973 (echt waar) kwam de Dalai Lama een bezoek brengen. Vergezeld door vele jonge Lamaatjes kwam hij kijken hoe het boeddhisme in Nederland grond had gekregen.
Natuurlijk was iedereen uitermate goed voorbereid en verheugden ze zich op een écht verlicht persoon. Alles was superschoon, kinderen hadden vlaggetjes gemaakt van gerecycled papier en ook zij stonden opgepoetst klaar in een rij.
De Dalai Lama had een grote zak chocoladekoekjes bij zich die hij gul uitdeelde aan de wachtende kinderen. Kinderen die nog nooit suiker hadden gegeten.
De jongere lama’s renden naar de schommels en glijbanen en vermaakten zich daar met veel gelach en gejoel. Alle kinderen speelden mee en de volwassenen keken met open mond naar dit niet verlichte gedrag. In hun ogen dan.
De volgende dag heeft mijn klant zijn spullen gepakt en is vertrokken uit de commune. Zoals hij het verwoordde was hij toen echt gaan leven. ‘Eigenlijk hadden we allemaal emotionele scheurbuik toen, al bedoelden we het goed.’
Het goed bedoelen kan rigide gedrag en oogkleppen op opleveren.
Zo kijk ik altijd gefascineerd rond in van die oudere natuurwinkels. Niet de hippe, maar die uit de jaren ’70. De producten zijn allemaal oergezond en biologisch. De mensen die daar werken zijn zuur en niet toegankelijk. Zo ook overigens hun producten. Wel zeer biologisch, maar niet lokaal. Wat dat voor het milieu doet dat de mandarijnen uit Chili komen, lijkt hen niet te deren.
Met alle maatregelen rond het virus denk ik aan emotionele scheurbuik. Om het ene goed te doen, vertrap je het andere, misschien wel even zo of nog belangrijker.
Laten we spelen en schommelen en chocolade koekjes eten.
Laten we biologisch eten eten waar je de liefde in proeft
Laten we elkaar ontmoeten, van hart tot hart en mens tot mens.
Laten we onze eigen regels tegen het licht houden en om onze rigiditeit lachen
Laten we de lente in gaan en bij deze Volle Maan het nieuwe inademen
Laten we leven in Tovervloed
Delen is vermenigvuldigen... Graag!
Hahaha ik kom uit zo een zuur gezin. Breek me de bek niet open! Gerstekroketten eten, zelfgemaakte pindakaas waar je tanden van loskwamen zo klef. Een stiefvader die sokken breidde.. vreselijk. En zuur ja dat was t woord. Ik heb alles driedubbel ingehaald in mijn studententijd. Ben van god en alles losgegaan. Alles gevreten en gezopen, heerlijk 1 groot feest. Uiteindelijk heb ik een enorm B12 tekort opgelopen in mijn gezonde jeugd waar ik nu nog de zure vruchten van pluk. Jaaaa ik zal weer leren schommelen en liefhebben. Ik weet dat het ergens zit!
oooh, heftig! Dat je dan zo’n vitaminetekort hebt hiervan. Gerstekroketten… mijn huig gaat al dicht ; ). Wat ben jij dan inderdaad lekker ontdooit. En ja, schommelen, ik wens het je toe in een grote liefdevolle omhelzing.