De Guru was gekleed in het wit, dat doen Guru’s namelijk. Hij nam ons mee in zijn wijsheid over non-dualiteit, dat ons geloof in dualiteit de wortel is van alle lijden. Want daarachter en daarboven zijn we één. Om verlicht te worden moeten wij streven naar die eenheid en dat is niet makkelijk. Maar als je eenmaal een eenheidservaring had gehad, wist je dat dat het overstijgende doel was.
Ik keek de zaal eens rond, zo’n 40 ongelooflijk ernstige gezichten, hangend aan zijn lippen.
Het aller, aller moeilijkst is het loskomen van je ego, vervolgde hij. Dat is het grootste gevecht van ons op aarde. Daar moet je je hele leven aandacht aan besteden, elke dag aan werken, om het ego te laten sterven. Want als het ego gestorven is, ja dan… dan is er eenheid.
Een vrouw stak haar vinger op. Ik vind het zo lastig om te bepalen wat mijn ego laat groeien, mag je bijvoorbeeld wel lezen? Ja, knikte de Guru. Dat mag, maar zorg er wel voor dat het voedende teksten zijn.
Ik ging wat achteruit zitten, oeps, de rebel stond in mij op. Ademen… Ik hield mijzelf in om niet de flauwe stelling te deponeren dat het woord non-dualiteit al dualiteit vertegenwoordigde, toch?
Na nog een betoog over dat de persoonlijkheid een noodzakelijk kwaad was om hier op aarde te overleven en dat we niet ons lichaam zijn, stak ik toch mijn vinger op. ‘Als ik zo rondkijk in dit café, zie ik alleen maar liefde van de eigenaar. Zijn zorgvuldigheid en warmte in de inrichting, het biologische eten, de liefde in mijn brownie, de gastvrijheid… Dit is toch echt zijn persoonlijkheid die dit creëert op aarde en naar mijn idee maakt hij de aarde een hele fijne plek om te leven hierdoor.
Zou het misschien goed zijn om een scheiding te maken tussen het gezonde ego en het neurotische?’
De Guru keek mij glimlachend aan en viel even stil… Ik houd niet zo van concepten zei hij, maar als jij dat nodig hebt, dan is dat zo.
Jij begon… mompelde ik nog…
Delen is vermenigvuldigen... Graag!
